دستگاه‌های چاپگر معمولی براساس اطلاعات متنی که به آنها داده می‌شود نسخه چاپی تهیه می‌کنند، ولی در چاپگرهای اعضای بدن، اساس کار اطلاعات گرفته شده از سی‌تی‌اسکن یا ام آرآی تهیه شده از اعضای بدن است. وقتی محققان این اطلاعات را در اختیار دستگاه قرار می‌دهند، دستگاه به صورت لایه لایه شروع به چاپ و تولید اندام‌های مصنوعی می‌کند. با موفقیت هر چه بیشتر در این طرح، انقلاب بزرگی در دنیای پزشکی حاصل می‌شود و محققان قادرند بسیاری از نقص عضوها و ناهنجاری ها را به این طریق درمان کنند.

نخستین چاپگرهای سه بعدی از دهه 1980 پا به عرصه فناوری گذاشتند، ولی کاربرد پزشکی از آن تنها به چند سال اخیر بازمی‌گردد. این نوع چاپگرها از دیگر دستگاه‌ها، محصول پیچیده‌تری دارند و از طریق آن می‌توان اندام‌هایی از بدن را تولید کرد که بیشترین شباهت با نمونه‌های واقعی داشته باشند. اندام‌های چاپ شده بدن به کمک این چاپگرها معمولا از جنس پلاستیک یا فلز است و در ارتباط مستقیم با بدن فرد قرار می‌گیرد که از این میان می‌توان به نمونه‌هایی از قبیل دندان، پوسته‌های کمکی برای کم شنوایان و اندام‌های مصنوعی اشاره کرد. در گذشته ساخت تاج دندان در آزمایشگاه چند روز زمان می‌برد، ولی با روی کار آمدن چاپگرهای سه بعدی، دندانپزشکان می توانند در مدت زمان بسیار کوتاهی دندان چاپ شده آماده کنند.

چاپ‌های سه بعدی پلاستیکی و فلزی تولیدشده راه خود را به داخل بدن انسان باز کرده اند. پزشکان و محققان بیمارستان کودکان مات (Mott) دانشگاه میشیگان، سال 2012 موفق شدند با پیوند تراشه های پلاستیکی سه بعدی و قرار دادن آنها داخل نای یک کودک دوساله او را از خطر مرگ نجات دهند. تاکنون محققان مایوکلینیک توانسته‌اند استخوان ران و مفصل زانو را برای بیمارانی که به تعویض مفصل زانو نیاز دارند، با کمک فناوری چاپگرهای سه بعدی درست کنند.

در گام دیگر، محققان بعد از توانایی چاپ اندام‌ها توانستند از بافت‌های زنده و سلول‌ها نیز چاپ تهیه کنند که به آنها چاپ‌های زیستی اطلاق می‌شود. بسیاری از این بافت‌های زنده برای مطالعات گسترده تر (برای مثال؛ آزمایش روش‌های دارویی یا اعمال جراحی روی اندام‌های چاپ شده و بررسی تاثیر آنها روی بافت) به کار می‌روند. با ادامه این روند، علم پزشکی با تحول و انقلاب شگرفی مواجه می‌شود و از این طریق، احتمال بروز خطا بشدت کاهش می‌یابد