در پی ایجاد تنش های اقتصادی و رکود حاکم بر بازار چاپ کشور ، بویژه بحران کاغذ ، یکی از خوانندگان محترم یادداشتی را برای این پایگاه خبری ارسال داشته که عینا درج می شود.
چند هفته‌ای هست که موضوع افزایش قیمت کاغذ و کمبود آن در بازار بر سر زبانها افتاده و عموم دست‌اندرکاران حوزه چاپ و نشر را به تلاطم انداخته است.
تشکلهای صنفی استانها از یکسو و مسئولین دولتی ازسوی دیگر با تشکیل جلسه و نامه‌نگاری سعی در حل بحران دارند و یا لااقل رفع اتهام از خود!
اما در این میان آرامش و سکوت مطلق در اتحادیه‌های سه‌گانه تهران جالب است!
سکوتی که دلیل آن برای اهل فن پیداست و نیازی به تجزیه و تحلیل و ارایه ادلۀ کارشناسی ندارد، لابد اعضا محترم صنوف سه‌گانه چاپ تهران هم موضوع این بی‌تفاوتی را از وکلای خویش می‌پرسند و پاسخی قانع‌کننده می‌شنوند.
در وضعیت بحرانی موجود که بسیاری از فروشندگان از ارایۀ کاغذ امتناع می‌کنند و شرایط هر روز پیچیده‌تر می‌شود، بی‌تفاوتی مدیران تشکلهای صنفی تهران چه معنایی دارد؟
اهالی صنعت چاپ بیاد دارند که سال گذشته بدنبال برگزاری نمایشگاه چاپ در مجتمع نمایشگاهی شهر آفتاب موسوم به IPAP ، روسای اتحادیه‌های یادشده بیانیه دو زبانه!! صادر کردند و فعالان صنفی را از مشارکت در این نمایشگاه برحذر داشتند و حتی به این نیز بسنده نکرده و دست بدامان معاون اول رئیس جمهور شده و از ایشان خواستند تا مانع برگزاری این نمایشگاه شوند، که عاقبت این نامه‌نگاری‌ها و جلسات متعدد با رئیس سازمان توسعه تجارت برای ممانعت از برپایی این نمایشگاه نیز مشخص شد.
اما براستی، آیا موضوع حیاتی و استراتژیک کاغذ برای روسای اتحادیه‌های صنفی تهران که داعیۀ بزرگترین اتحادیه‌ها را نیز دارند، به اندازۀ برگزاری یک نمایشگاه نیست.
خوب است آقایان قدری کلاهشان را بالاتر بگذارند تا بخوبی مشاهده کنند که اتحادیه فقط نمایشگاه نیست!
حتماً دست‌اندرکاران صنعت چاپ کشور مسایل مهمتر از نمایشگاه چاپ و بسته‌بندی تهران هم دارند، بحران کاغذ، رکود وبحران تولید، بدهی‌های سنگین به سازمان تامین اجتماعی، حجم وسیع مطالبات غیر قابل وصول از مشتریان دولتی و خصوصی و اجحاف سازمان امور مالیاتی در حق فعالان چاپ بخشی از مسایلی است که روسای محترم اتحادیه‌ها پس از فراغت از مسایل نمایشگاه چاپ و بسته‌بندی تهران می‌توانند به آنها نیز بپردازند.