اگرچه من طرفدار دیجیتال هستم، اما وقت زیادی در جهان افست با حجم بالا صرف کرده ام و با نشر، تولید گاهنامه و کاتالوگ کاملا آشنایی دارم. این کارها مربوط به دورانی بود که نشریه هایی مثل تایم، نیوزویک، ریدرز دایجست، وگ و ونیتی فرو چندتای دیگر در دنیای رسانه قدرت نمایی می کرند. بیش تر این نشریه ها در زادگاه من در نیویورک فعالیت می کردند.

ولی الان اوضاع فرق می کند. تنها چند ناشر هستند که همان گردش چاپ گسترده دهه 90 را دارند. در حال حاضر نشریات ویژه ای هستند که تقریبا می توانند به تمام علائق و سلیقه های شما پاسخ دهند. این نشریه ها به صورت ماهانه منتشر می شوند و این ظرفیت را دارند که به صورت کامل یا حداقل جزئی، وارد چاپ دیجیتال شوند. توجه کنید که 100 نشریه برتر در حال حاضر گردش چاپی بالغ بر 23 میلیون (AARP) و 782 هزار (Fast Company) دارند. بنابراین اگر 700 هزار کپی را در نظر بگیرید و آن را به طور میانگین در 64 صفحه ضرب کنید، متوجه می شوید که با یک چاپ دیجیتال عظیم سروکار داریم!

ناشران علاقمند حتی می توانند گردش چاپ خود را تا 100 هزار مورد افزایش دهند. ولی برخی نشریان تخصصی تنها 60 هزار تیراژ دارند. اگر این نشریات تبلیغات سفارشی و هدف مند بیش تری داشتند اوضاعشان بهتر نمی شد؟ خوب، در این جا هزینه هر صفحه نقش مهمی دارد. یادم هست زمانی نیوزویک (در اوج دوران چاپش) برای هر چاپ و تمام کاری با افست 18 سنت هزینه می کرد. این برای یک مجله 64 صفحه ای بود. اگر اینکجت وب را با افست وب در نظر بگیریم هزینه دیجیتال خیلی بیش تر می شود. در نشریه ها بالاترین هزینه مربوط به ارسال پستی است. به همین دلیل ناشران تلاش زیادی می کنند که هزینه های چاپ را پایین بیاورند.

کیفیت یک مساله دیگر است. شما نسخه چاپی را به این دلیل می خرید که یک محصول باکیفیت است که بر روی یک زیرلایه روکش کاری شده زیبا چاپ شده است. در بخش چاپ بر روی کاغذهای روکش کاری شده، اینکجت روز به روز بهتر می شود. ولی هنوز نتوانسته خودش را به سطح نشریه ای همچون نشنال جئوگرافیک برساند. هم چنین ظرفیت چاپ و تمام کاری را هم باید مدنظر داشت. بسیاری از ناشران با ست حرارتی افست وب با سرعتی بالغ بر 1000 fpm کار می کنند. چاپ های اینجکت هنوز در محدوده 500 fpm فعالیت می کنند.