چندی است که موضوع تداخل صنفی در بخشهای قبل و پس از چاپ، بهانه‌ای شده است برای برخی افراد که بدلیل عدم کارآمدی و فائق آمدن بر مشکلات صنفی، این فرصت را مغتنم دانسته و با نگاهی ساده‌لوحانه تمام مشکلات صنف لیتوگرافی و صحافی را ناشی از تداخل صنفی معرفی کنند و متعاقباً راه‌حل تمام معضلات را نیز وابسته به تفکیک حوزۀ وظایف بخشهای مختلف صنعت چاپ قلمداد نمایند.

در ابتدای شروع این بازی کودکانه، پیدا بود که طراحان اصلی پروژه تداخل صنفی، نه بدنبال حل مشکلات صنفی هستند و نه توان حل آن را دارند، اما با انتخاب زمان منتهی به انتخابات اتحادیه چاپخانه‌داران تهران می‌توانند با ایجاد فضایی مسموم، برخی از کاندیداها را ناتوان و برخی کاندیداهای مورد علاقۀ خود را منجی صنف چاپ معرفی نمایند. در این میان سوالات متعددی بین دست‌اندرکاران چاپ اعم از لیتوگراف، چاپخانه‌دار و صحاف مطرح می‌شد که:

1-    اگر موضوع تداخل صنفی باعث مشکلات است چرا این موضوع در سایر استانها منشا معضلات نیست؟

2-    چرا تاکنون و پس از گذشت بیست و چند سال از تصویب آئین‌نامه تاسیس و نظارت بر چاپخانه‌ها و واحدهای وابسته، موضوع تداخل صنفی مطرح نبوده و در چهار ماهۀ منتهی به انتخابات اتحادیه چاپخانه‌داران تهران، برخی افراد را وادار به طرح موضوع تداخل صنفی کرده است؟

3-    آیا تداخل صنفی فقط در حوزۀ چاپ مطرح است، یا در داخل صنف لیتوگراف نیز می‌توان از مصادیق متعدد تداخل صنفی نام برد؟

و البته دهها سوال دیگر که همگی بی‌پاسخ ماندند.

هرچند خوشبختانه با درایت مدیرکل چاپ و نشر و صدور ابلاغیه‌ای مبنی بر بلامانع بودن استفاده از دستگاههای لیتوگرافی توسط چاپخانه‌ها (به استناد تبصره ذیل ماده 2 آئین‌نامه تاسیس و نظارت بر چاپخانه‌ها و واحدهای وابسته) پروژۀ کودکانۀ تداخل صنفی منتفی شد اما نباید از انگیزه‌های پشت پرده و ارتباط آن با لابی نمایشگاه چاپ و بسته‌بندی تهران غافل بود که در فرصت‌های بعدی مفصلاً به آن خواهیم پرداخت.

امید می‌رود انتخابات پیش‌رو با آرامش هرچه تمام‌تر برگزار شود و اهالی صنف چاپ نیز با تکیه بر قابلیت‌ها و ظرفیت‌های درونی هریک از کاندیداها و بدور از جنجال‌ها و حاشیه‌سازی‌های مرسوم، حضوری فعال در عرصه انتخابات صنفی خویش داشته باشند.