حمید روشن‌ضمیر ناشر و کتابفروش می گوید: هر ساله در ایام اردیبهشت ماه تمامی فضای رسانه‌ای و عمومی کشور درباره کتاب صحبت می‌کنند: تلویزیون، رادیو، روزنامه‌ها، خبرگزاری‌ها، فضای مجازی و حتی تبلیغات شهری و سیستم فرهنگ و حمل‌ و نقل عمومی کشور. یک موضوع که کتاب و کتابخوانی است مجالی ده روزه پیدا می‌کند تا اهمیتی کمی بیشتر از آنچه در روزهای دیگر سال دارد پیدا کند و در این فضا مخاطبان نیز تهییج شده و به خرید کتاب روی می‌آورند؛ هم از نمایشگاه و هم از کتابفروشی‌ها.

حالا حکایت این روزهای ماست و هفته‌ای که اسمش برای کتاب است اما رسمش جز تکرار اتفاقاتی بی‌ثمر نتیجه‌ای در بر ندارد. در خبرها و در ذیل اعلام برنامه‌های این هفته آمده بود که برگزاری طرح یارانه‌ای فروش کتاب موسوم به پاییزه، برگزاری مراسم تولد خبرگزاری موسسه خانه کتاب و ادبیات که خبرگزاری تخصصی کتاب به شمار می‌رود و یا برگزاری نشست‌هایی در محل خانه کتاب و ادبیات که مجری برنامه‌های هفته کتاب است در زمره برنامه‌های این هفته است.

در تمامی این رویدادها به موضوعی که اشاره نشده، تعییج و پاسخ به نیاز مخاطبان درباره چگونگی انس با کاب و خرید آن در وضعیت خاص این روزهای کشور است. از سویی صنف ناشران خود را ناتوان از ایجاد یک حرکت عمومی در قالب ارائه  پیشنهادی جذاب و همگانی و واحد از سوی اعضایش برای ترغیب مردم به خریدکتاب نشان داده است و از سوی دیگر نهاد دولتی برگزار کننده مراسم هفته کتاب هنوز دور یک میز نشستن و صحبت کردن چند مولف و مترجم و فعال فرهنگی و یک مجری درباره موضوعات دست چندم و بی‌اهمیت را راهکار فعالیت ترویجی در حوزه کتاب می‌داند و جالب اینکه همین برنامه‌های جاری نیز محلی از اعراب در رسانه‌های نوین و پرمخاطب و شبکه‌های اجتماعی ندارند و همه اینها یعنی نبود همان پیوست رسانه‌ای.

ایام هفته کتاب در سال جاری مصادف شده با حضور حداکثری کودکان، مادران و حتی پدران در خانه به منظور مصونیت از کرونا. سهم کودکان قرنطینه شدن از کتاب‌خوانی در این ایام چیست؟ مادران و پدران چطور می‌توانند باب آشنایی با آثار خواندنی و محبوببرای فرزندان و حتی خودشان را در این ایام باز کنند؟ رسانه‌های همگانی، مجازی و بودجه‌های تبلیغاتی و برنامه‌های ترویجی هفته کتاب چقدر برای همین یک موضوع اهمیت قائل می‌شوند؟ فرصت‌ها و زمان‌های خالی و کسالت‌آور قرنطینه چرا از سوی مسئولان فرهنگی به عنوان زمانی طلایی و بکر برای آشتی دادن و پیوند بیشتر جامعه ایرانی با مطالعه به کار گرفته نشده است؟ پاسخ از نظر نگارنده روشن است: عادت کسالت‌بار به برنامه‌هایی که تنها و تنها شیوه سهل شده اجرایش تجربه شده و نیاز به جسارت تجربه کردن‌های نو ندارد و نیز نبود اتاق فکر خلاق در تدوین برنامه‌ها و نبود اعتقاد به تغییر سامان فکری جامعه و نیز عدم شناخت آن و در نتیجه بی‌توجهی به برنامه‌ریزی برای این اتفاق با چنین رویکردهایی است که ایام هفته کتاب کماکان اگر نگوییم به کسالت‌آورترین ایام در زمینه ترویج مطالعه و کتابخوانی در کشور که به یکی از بی‌اهمیت‌ترین و کم خاصیت‌ترین آن در میان برنامه‌های فرهنگی جاری سالانه در این زمینه مبدل شده است.