زمانی که صحبت از فناوری های تازه باشد، کاهش هزینه اغلب به عنوان یک اقدام تحقیق و توسعه قدرتمند در نظر گرفته می شود. اما در بخش الکترونیک های چاپی، اوضاع کمی متفاوت است.
سرمایه گذاری در مواد و تجهیزات تازه برای محققان و تولید کنندگان بسیار گران است، به همین دلیل ابزار نهایی هم معمولا برای مصرف کننده ارزان تر نیست. به عبارت دیگر: زمانی که صحبت درباره الکترونیک های چاپی باشد، تمرکز تحقیق و توسعه در ابتدا (و در آینده هم به این صورت) این است که ارزش افزوده ای فراتر از کاهش هزینه بسازد. مواردی مثل نازکی، سبکی، مقاومت یا انعطاف پذیری. این یعنی در فناوری های مشخص، ویژگی های متریال درباره موفقیت و سرمایه گذاری آن ها تصمیم گیری می کنند. این چیزی است که تلاش گسترده نسبت به توسعه فناوری های نمایشی انعطاف پذیر نشان می دهد.
الکترونیک های ترکیبی یا: اتصال یک مورد کاملا امتحان شده با یک مورد تازه
این مساله باعث افزایش تمایل نسبت به یک گرایش دیگر می شود: الکترونیک های ترکیبی. این یعنی ترکیب الکترونیک های انعطاف پذیر چاپی با نمونه هایی که به صورت معمولی تولید می شوند. برای مثال حسگر، باطری یا صفحه نمایش یک ابزار را می توان به شکل بی نقصی چاپ کرد چرا که باید آن را نازک و انعطاف پذیر کرد. اما مدار ترکیب شده ابزار را بهتر است به یک روش معمولی تولید کرد چرا که با انجام این کار، عملکرد الکتریکی بالاتر می رود، هزینه محتویات کم تر می رود و زیرساخت های فعلی تولید را می توان استفاده کرد. متصل کردن این بخش های تولیدی کاملا متفاوت از هم یعنی ترکیب بهترین ویژگی های هر فناوری. به همین دلیل الکترونیک های ترکیبی مورد توجه قرار می گیرند.