در یک هفته گذشته یعنی حدفاصل 24 تا 30 تیر سال 93، دو انتخابات در صنف چاپ و نشر برگزار شد که مقایسه این دو قابل تأمل است.

اولی انتخابات «تعاونی چاپخانه‌داران تهران» بود که روز سه‌شنبه 24 تیر سال 93 در محل هتل بابا طاهر تهران و با چاشنی تهدید، توهین و بداخلاقی برگزار شد و دومی روز دوشنبه 30 تیر امسال در محل تعاونی ناشران و کتابفروشان تهران و در کمال آرامش و متانت برگزار شد که مقایسه این دو انتخابات می‌تواند برای مخاطبان آنها درس‌آموز باشد.

انتخابات «تعاونی چاپخانه‌داران تهران» با حواشی بسیاری همراه بود، جوسازی رسانه‌ای، توزیع شب‌نامه و توهین و افترا به مدیران، نشر اکاذیب و نهایتاً جنجال در مراسم رأی‌گیری و انصراف گروهی برخی از کاندیداها به منظور از حد نصاب رساندن انتخابات.

در مقابل انتخابات تعاونی ناشران و کتابفروشان تهران که انتظار می‌رفت به دلیل برخی مشکلات پیش‌ آمده در ماه‌های اخیر (در حوزه واردات کاغذ)، با مشکلاتی روبه‌رو شود، در فضایی آرام و به دور از هرگونه فضاسازی برگزار شد.

واقعیت این است که هر دو گروه خود را منتسب به جریان فرهنگی کشور می‌دانند و انصافاً نیز اینگونه است. اما این تفاوت فاحش در نحوه برخورد با یک موضوع صنفی از کجا نشأت می‌گیرد؟ آیا مگر نه این است که عضویت در هر یک از این مسئولیت‌ها بار سنگین مشغله و فعالیت اجرایی را در پی خواهد داشت و عملاً امکان پرداختن به سایر امور شخصی و مدیریتی را از صاحبان مسئولیت خواهد گرفت؟ مگر نه این است که بنا به اظهار اعضای هیأت مدیره تشکل‌ها، عضویت در این مسئولیت هیچ گونه نفع اقتصادی برایشان ندارد؟ و مگر نه این است که تمام تلاش این عزیزان برای یاری رساندن به اعضای صنف است؟ پس این همه بداخلاقی برای چیست؟

به نظر می‌رسد ریشه‌یابی این معضل را باید در چگونگی بروز و ظهور پدیده‌ای به نام تمامیت‌خواهی جست‌وجو کرد. موضوعی که به دور از تمام شعارها و کلیشه‌های رایج در ادبیات یکسان برخی افراد، نوعی اشمئزاز روحی را نیز موجب می‌شود.

پدیده تمامیت‌خواهی با مدد گرفتن از عقبه فکری و تدارکاتی منسجم، درصدد استیلای فکری و مدیریتی واحد بر صنفی فرهنگی است که خوشبختانه با هوشیاری افراد صنفی تاکنون ناکام مانده است، اما جای تأسف بسیار است که صنف فرهنگی و فرهیخته چاپ کشور با بی‌اعتنایی به سابقه دیرین خود، دچار تنش‌هایی از این دست شده و هر از گاهی آبروی صنفی افراد و حتی آبروی این تشکل دیرپای را در معرض خدشه قرار می‌دهد.

به نظر می‌رسد در این شرایط نقش پیشکسوتان و موی‌سپیدان این حوزه می‌تواند به طور جدی و برای همیشه به این غائله‌ها پایان دهد. صنفی که همه روزه با مشکلات فراوانی دست به گریبان است و سایه تهدیدها و تحدیدها را بر سر خود حس می‌کند، بهتر است از همسایگان صنفی خود تبعیت کند و به جای قیل و قال رسانه‌ای به فکر چاره‌ای برای حل معضلات کوچک و بزرگ خود باشد.

در شرایط حاضر اولویت صنف چاپ رسیدگی به مشکلات صنفی است و تاب تحمل این همه مشاجرات صنفی و منازعات بی‌ثمر را ندارد.